Osmanlı İmparatorlu’ğunun otuz dördüncü padişahı olan Abdülhamid, Sultan Abdülmecid’in (1839-1861), sekizinci çocuğu ve ikinci oğlu olarak doğar. Annesi Çerkez kızı Tir-i Müjgan Kadın Efendi olup Abdülhamid 10 yaşındayken veremden ölür. 1861’de ise babası Abdülmecid genç yaşta, henüz 38 yaşında vefat eder. Babası ve annesi ölünce Abdülhamid hasekilerinden Piristu Kadın’a emanet edilir. Kendi çocuğu olmayan kadın, Abdülhamid’i öz çocuğu gibi yetiştirir. Abdülhamid, özel hocalardan ders alarak eğitim görür. Gerdankıran Ömer Efendi’den Türkçe, Ali Mahvi Efendi’den Farsça, Ferid ve Şerid Efendilerden Arapça ve diğer ilimleri, sarayın vakanüvisi Lütfi Efendi’den de Osmanlı tarihi derslerini alır. Ayrıca Edhem ve Kemal Paşalarla, Gardet isimli bir Fransızdan Fransızca, Guatelli ve Lombardi adlı iki İtalyan’dan da musiki dersleri aldı.
Osmanlı tahtında birkaç ay kalan ağabeyi V. Murad’ın yerine, Meşrutiyet taraftarı olan Mithat Paşa’nın yardımıyla, 31 Ağustos 1876’da tahta çıkar. Sultan II. Abdülhamid; üç kıtada, Avrupa, Asya ve Afrika’da toprakları bulunan bir imparatorluk, Adriyatik Denizi’nden Basra Körfezi’ne ve Kafkasya’dan Tunus’a kadar yayılan geniş bir devlet üzerine hükümdar olur. Onun iktidar olduğu dönem, dünya tarihinin bir geçiş dönemine, imparatorluklar çağına rastlar. 19. yüzyılın son çeyreği emperyalizmin dünyanın hemen hemen her yerine yayıldığı, milliyetler sorununun ağırlaştığı, devletler arasında rekabetlerin arttığı, ekonomik ve toplumsal sorunların şiddetlendiği bir dönemdir. Abdülhamid’in tahta çıktığı dönemde Osmanlı Devleti çok ağır şartlardaki dış borç yükünün altında ezilirken milliyetler sorunu yüzünden de ciddi bir karmaşa ve siyasi kriz içindedir.
İncelemeler
Henüz inceleme yapılmadı.